در زمان های قدیم، سنگ ها به زبان های یونانی و لاتین نامگذاری می شدند. بطوریکه در حال حاضر نیز نام های یونانی در مورد بیشتر سنگ ها باقی مانده اند. در عهد باستان، سنگ های کاملا متفاوت فقط به دلیل همرنگ بودن، به یک نام واحد خوانده می شدند و نام های اصلی با استفاده از ویژگی های خاص سنگ نامگذاری می شد مثل رنگ و یا محل کشف سنگ. همچنین نام بیشتر کانی ها از زبان محاوره ای معدنچیان قرون وسطی بدست آمده است. اما نامگذاری مدرن سنگ ها از آغاز قرن بیستم شروع شده است و چون تعداد زیادی سنگ قیمتی شناخته شد، مرتبا باید نامگذاری جدید انجام می شد.بنابراین قاعده بخصوصی برای نامگذاری سنگ ها بکار گرفته شد که هنوز هم همان روش انجام می شود.

از آنجا که نام یک کانی براساس مواد تشکیل دهنده آن و یا محل کشف و یا به نام فردی که آن را کشف می کرد نامگذاری می شد. به همین دلیل ممکن بود که یک کانی دارای چند نام باشد. گاهی تجار جواهرات برای جذب مشتری، نام خود را بر روی کانی می گذاشتند، برای اصلاح این وضع نابسامان نام سنگ ها برای بررسی و تصویب باید به سازمان IMA که انجمن بی المللی سنگ شناسی است ارجاع و مورد قبول واقع شود.

اگر کسی سنگ جدیدی یافته باشد به او حق داده می شود که نامی که خودش می خواهد را بر روی سنگ بگذارد و سازمان مذکور در مورد آن تصمیم می گیرد و نام جدید به تصویب جهانی می رسد. البته برای جلوگیری از نامگذاری غیراصولی کمیسیون Norm آلمان آیین نامه ای وضع کرد و انجمن جواهرات و نقره حات و الماس و مروارید و سنگ ها که با حروف اختصاری CIBJO شناخته می شود تعاریف قابل قبول و روش های نامگذاری را تدوین نموده است.